سرپناه موقت پس از سانحه؛ بررسی سیاس تهای تأمینمسکن موقت پس از زلزلۀ ۱۳۸۵ لرستان

تجارب موجود نشان میدهد، علی رغم تلاش های صورت گرفته، در تأمین سرپناه موقت و یا به طور خاص سرپناه پس از سانحه، پیشرفت چشمگیری حاصل نشده است. روش ها و شیوه های متنوع تأمین سکونتگاه های موقت برای بی خانمانان پس از سوانح اخیر در ایران، به دلیل عدم انطباق با شرایط منطقۀ سانحه دیده، در عمل کارایی لازم را نداشته و از یک سو، سبب بروز مشکلات و معضلاتی درازمدت در منطقۀ سانحه دیده شده و از سوی دیگر، موجب هدر رفتن منابع مالی فراوانی شده است. در تحقیق حاضر، ضمن بررسی اجمالی مدیریت بازسازی پس از زلزلۀ فروردین 1385 استان لرستان، با استخراج سیاست ها و رویکردهای تأمین سرپناه موقت، به ارزیابی و نتیجه گیری از آن ها پرداخته می شود. در این گزارش، پس از گذشت دو سال از سانحه، ضمن ارزیابی نکات مثبت و منفی اقدامات انجام شده در این زمینه، به بررسی روش های به کار رفته توسط آسیب دیدگان جهت تأمین سرپناه موقت و نیز اقدامات آنان به منظور رفع نیازهای اساسی خود وکاهش نواقص و مشکلات سرپناه های عرضه شده پرداخته میشود. تحقیق حاضر در نهایت تأکیدی است بر اینکه، سرپناه موقت نقش مهمی درترمیم روند قطع شدۀ زندگی عادی در زمینۀ اقتصادی و فعالیت های جمعی در مناطق سانحه دیده دارد و برنام ههای تأمین سرپناه موقت به طور حتم بر برنامه بازسازی سکونتگاه های دائم اثرگذار خواهد بود و جهت تحقق بازسازی همه جانبه باید این برنامه ها در تعامل با یکدیگر شکل گیرند.